Door een onverwachtse ontmoeting met Roberto (projectleider van de straatkinderen) afgelopen weekend, ben ik gister met hem mee geweest naar de jeugdgevangenis. Hij houdt hier iedere dinsdag een evangelische bijeenkomst. En hij is de enige hier, buiten de ouders om, die de jongeren mag bezoeken, steun geeft, samen zingt en gesprekken over de zin van het leven met hen voert. Het was een iets kleinere groep dan normaal, ongeveer 50 jongens. Dit omdat de grond helemaal natgeregend was en we dicht op elkaar op het podium moesten zitten. Dit creëerde tevens een intiemere band, vooral toen ik mijn verhaal ging vertellen, kwamen ze dichterbij omdat de microfoon vreemde kuren vertoonde.
In deze gevangenis zitten op het moment 280 jongens, terwijl de capaciteit 150 man is. Dit betekend een grote overbezetting, dus nog meer jongens in een cel en minder goede omstandigheden. Zomers is het hier één grote oven, vanwege de daken die de ruimte extra doen verwarmen en van bedden kan je ook niet echt spreken. Er zitten hier jongens van kleine berovingen, drugshandel of die iemand hebben vermoord.
Als zij de gevangenis betreden wordt hen gevraagd tot welke bende zij behoren en worden ze bij deze groep geplaatst. Sommigen van hen behoren helemaal niet tot een bende, maar zij moeten zich toch ergens aansluiten. Vaak wordt er dan gekeken in welke favela zij wonen en welke bende daar heerst. Dit heeft als gevolg dat zij nu dus tot deze bende behoren en zij bij het verlaten van de gevangenis minder vrijheid hebben. In deze gevangenis mogen zij hoogstens 45 dagen zitten, maar vanwege de bureaucratie vertraagd het proces en zitten sommigen hier veel langer.
Een paar jongens werden met nummer opgeroepen, wat betekend dat één van hun ouders hen op was komen zoeken. En zij verlieten de bijeenkomst.
Roberto had toevallig een speech wat goed op mijn verhaal aansloot. Het enige verschil was dat hij god er erg bij betrok en ik het meer vanuit de eigen persoon benaderde. Zo vertelde ik over een situatie die zich vorig jaar voordeed met 2 straatjongens. Waarbij één ons heel agressief benaderde en de ander een leuk gesprek aan ging. De jongen, met de agressieve houding showde zelfs een mes, maar het was druk op de markt en wij gaven niet het gevraagde wat ie wilde. Met deze andere jongen deelde ik mijn eten en hadden we een leuk gesprek. Vervolgens kwam de jongen van het mes weer dichterbij, alsof hij toenadering zocht.. Dus ik vroeg hem toen of hij zag wat voor een verschil er was in hoe wij met deze jongen omgingen en hoe wij hem benaderden vanwege zijn houding. Deze jongen benaderde ons met respect, open en met liefde. Kortom alles wat je geeft, krijg je ook terug. Wel met het begrip dat hij zijn leven misschien zonder veel liefde en veel moeilijkheden heeft doorstaan tot nu toe. Maar dat je uiteindelijk verantwoordelijkheid draagt voor je eigen leven. Je kan boos zijn, mensen ook slecht behandelen, omdat zij dit ook met jou doen, maar uiteindelijk leef jij dit leven en wordt je hier niet veel blijer van.
Dit was in het kort de boodschap die ik hen vertelde, waarna ik een groot applaus kreeg, hihi.. Vervolgens gingen ze me nog wat vragen stellen en heb ik zelfs lang zal ze leven gezongen, hieperdepiep hoeraaaa!!
Dus dit was een intense ontmoeting, vervolgens ging ik met hem mee naar het project met de straatkinderen. Onderweg vertelde hij dat het project op dit moment echt in een grote financiële crisis zit. De Italiaanse organisatie is gestopt vanwege de crisis en Petrobras heeft ook geld ingehouden. Terwijl het project vorig jaar gegroeid is met een nachtopvang, moeten zij er nu extra hard voor vechten om het project staande te houden. Dus als er mensen zijn met ideeën om geld in te zamelen of zelf acties op willen zetten, het kan hier goed gebruikt worden! Zondag wordt er een feijoada (bonenschotel) georganiseerd om geld in te zamelen.
Verder op het project hebben we getekend en reken- en taaloefeningen gedaan. Er waren helaas niet veel kinderen. Mede omdat zij vanwege de bezuinigingen de kinderen wel op kunnen halen maar niet wegbrengen. En een jongen die ik kende van vorig jaar en bij de nachtopvang zit, heeft nu een baantje vlakbij het project, dus was super trots op hem!
Vervolgens thuis, heb ik gezellig met Raul en een Spaanse vriend van hem, die eergister zijn aangekomen, in alle rust tortilla gegeten.
Ate mais!
after 10 days Vipassana meditatie..
‘Liberdade esta por dentro da nariz’
En daar was ik weer in de drukte van de stad Rio, na 12 dagen weer terug gekeerd in het chaotische stadse wereldje, waar ik werd omgeven door pratende, schreeuwende mensen op de markt en dit toch nog even iets teveel was na deze geweldige plek in de natuur, waar de puurheid van alles afstraalt. Het was een ervaring die me enorm veel heeft gegeven.
Ik heb vele boeken gelezen over bezinning, levenskunst en leven in het nu. Dit heeft me vele mooie dingen doen beseffen, of eigenlijk weet je bepaalde dingen diep van binnen al. Maar mijn ontdekking is nu, je moet het doen…
De ervaring is heftig, emotioneel, ontladend, zoveel woorden die ik er aan kan geven, maar die het nooit zullen omschrijven.
Onwerkelijk, de kracht van de natuur…
Iets wat ik in mijn leven voort ga zetten en voor iedereen aan te raden is!
Ik kan enorm veel over mijn ervaring gaan vertellen maar zoals ieder persoon verschillend is, zal ook iedere ervaring anders zijn.
Je gaat diep van binnen en er komt veel los, geestelijk en lichamelijk. Momenten van veel pijn wisselden zich af met ontladingen, frustratie, verlangen of andere gevoelens. Zoals de flow van het leven, altijd in beweging, in verandering.
10 dagen lang, werd ik om 4u gewekt door de gong, 10 dagen in stilte, mediteren tot half 10, vegetarisch eten en rond 17u aten we alleen een stuk fruit en thee, dus geen volle avondmaaltijd.
In het begin was de meditatie puur gericht op de focus op de ademhaling via je neus. En daarbij, proberen je gedachten te zijn zoals ze zijn en er niet in mee te gaan. Puur een focus van binnen, waarbij je dus ook de pijn moest laten zijn zoals ze is, nou zo makkelijk was dit niet!
En tja, over gedachtes gesproken, je wilt niet weten wat er allemaal door mijn hoofd heen spookte, zeker niet alles negatief, heb enorm veel lol gehad om die gekke gedachtes van mij. Je moet wat als je 10 dagen stil moet zijn he! Zo kreeg ik af en toe carnavalsnummers in mijn hoofd, was ik inventief met nummers veranderen in de sfeer van de meditatie die ik onderging ‘liberdade esta por dentro da nariz!‘ fantaseerde ik dat het geluid van de krekels, baby’s waren die begonnen te huilen of juichende mensen, mensen die in slaap vielen, snurkten of de constante nies en snottergeluiden in mijn omgeving en kreeg ik gedachtes in mijn hoofd om onverwachts rare dingen te gaan doen, maar na al deze gedachtes keerde ik met een glimlach weer terug naar de ademhaling door mijn neus.
En dan al niet te spreken over de liefde die in me op werd gewekt voor de levende wezens der natuur. Zo zat er een sprinkhaan op mijn voet die heerlijk zat te genieten van mijn tenenkaas en dit enorm kriebelde, maar ik hem lekker zijn gang liet gaan. Een vlieg die in mijn soep vloog waarbij ik hem er heel snel had uitgevist en hij op de tafel een kwartier nodig had om zijn vleugels weer in de juiste vorm te krijgen om vervolgens weer vrolijk verder te fladderen. En ik hier volop van aan het genieten was. De mieren die een enorm huis aan het bouwen waren en hoe wonderlijk ze met enorme bladeren hun tocht naar hun nieuwe huis maken, de muggen die in onze kamer rondvlogen die ik probeerde te vangen met een bakje, want 1 van de regels is dat je niet mag doden en zo stond ik daar een tijdje in de kamer te ploeteren met dit bakje en een vel papier.
Ook had ik de meest gekke dromen, praatte ik in mijn slaap, waarbij mn kamergenootjes dachten waar komt die vandaan? En na 10 dagen werd dat dus duidelijk. En zo waren er vele dingen die je veel intenser gaat beleven door de rust en de menselijke zintuigen die uitgeschakeld werden.
In mijn ervaring duurden de dagen in het begin erg lang, had veel pijn, wilde hier uit wegvluchten en het liefst dat dit zo snel mogelijk voorbij ging. Maar na een tijdje probeerde ik hier doorheen te gaan en ontdek je dat je geest de pijn vergroot waardoor je steeds dichter tot de kern van jezelf komt.
Ga maar eens na hoe weinig je op je eigen ademhaling let, hoe druk je bent met andere dingen en eigenlijk dus niet bewust in je lichaam zit.
Na een paar dagen werd de focus gericht op het scannen van je lichaam, ieder plekje, observeren wat voor gevoel, pijn, prikkeling, warm, koud, kriebels etc. De basis is, dat je puur door deze bewustwording van je lichaam, gaat zien waar de diepgewortelde gevoelens zitten en deze observeert en aandacht geeft zodat ze er zijn zoals ze zijn. Al deze emoties zijn diepgeworteld, weggedrukt en door deze meditatie kom je er weer mee in aanraking. Angsten, onzekerheid en andere gevoelens. Waarbij er dus veel dingen naar boven komen. Een paar mensen hielden het niet vol en zijn na een paar dagen terug naar huis gekeerd, waaronder 1 meisje uit mijn kamer en een ander meisje me vertelde dat ze een aantal dagen ook haar tas had ingepakt zodat ze kon gaan wanneer ze t echt niet meer trok. Terwijl ik dacht dat ze gewoon constant haar tas aan het ordenen was, wel gestressed, maar dit niet in me opgekomen was.
Uiteindelijk waren de laatste paar dagen geweldig, bijzondere ervaringen en de laatste dag met compassie voor iedereen de meditatie afsloten en we uiteindelijk weer mochten PRATEN. Dit was raar! Vervolgens was het 1 groot kippenhok, al die pratende vrouwen en verlangde ik al snel weer terug naar die rust…
Maar leuke contacten opgedaan, interessant hoe je zonder communicatie en alleen korte gesprekjes, meer door de ervaring, dichtbij elkaar komt te staan. Dus heb leuke adresjes voor uitstapjes en contacten opgedaan!
En nu weer terug in Rio, ik heb veel energie en ben de afgelopen dagen rond 5 a 6u opgestaan om te gaan mediteren en heb dit ’s avonds ook voortgezet. Wel zijn mijn ogen snel moe, heb daar ook constant met mijn ogen dicht gezeten, en alle indrukken hier zijn nog wel erg veel.
Op de site http://www.flickr.com/photos/25926503@N06/ zijn weer een aantal foto’s geplaatst!
Anitcha!
En daar was ik weer in de drukte van de stad Rio, na 12 dagen weer terug gekeerd in het chaotische stadse wereldje, waar ik werd omgeven door pratende, schreeuwende mensen op de markt en dit toch nog even iets teveel was na deze geweldige plek in de natuur, waar de puurheid van alles afstraalt. Het was een ervaring die me enorm veel heeft gegeven.
Ik heb vele boeken gelezen over bezinning, levenskunst en leven in het nu. Dit heeft me vele mooie dingen doen beseffen, of eigenlijk weet je bepaalde dingen diep van binnen al. Maar mijn ontdekking is nu, je moet het doen…
De ervaring is heftig, emotioneel, ontladend, zoveel woorden die ik er aan kan geven, maar die het nooit zullen omschrijven.
Onwerkelijk, de kracht van de natuur…
Iets wat ik in mijn leven voort ga zetten en voor iedereen aan te raden is!
Ik kan enorm veel over mijn ervaring gaan vertellen maar zoals ieder persoon verschillend is, zal ook iedere ervaring anders zijn.
Je gaat diep van binnen en er komt veel los, geestelijk en lichamelijk. Momenten van veel pijn wisselden zich af met ontladingen, frustratie, verlangen of andere gevoelens. Zoals de flow van het leven, altijd in beweging, in verandering.
10 dagen lang, werd ik om 4u gewekt door de gong, 10 dagen in stilte, mediteren tot half 10, vegetarisch eten en rond 17u aten we alleen een stuk fruit en thee, dus geen volle avondmaaltijd.
In het begin was de meditatie puur gericht op de focus op de ademhaling via je neus. En daarbij, proberen je gedachten te zijn zoals ze zijn en er niet in mee te gaan. Puur een focus van binnen, waarbij je dus ook de pijn moest laten zijn zoals ze is, nou zo makkelijk was dit niet!
En tja, over gedachtes gesproken, je wilt niet weten wat er allemaal door mijn hoofd heen spookte, zeker niet alles negatief, heb enorm veel lol gehad om die gekke gedachtes van mij. Je moet wat als je 10 dagen stil moet zijn he! Zo kreeg ik af en toe carnavalsnummers in mijn hoofd, was ik inventief met nummers veranderen in de sfeer van de meditatie die ik onderging ‘liberdade esta por dentro da nariz!‘ fantaseerde ik dat het geluid van de krekels, baby’s waren die begonnen te huilen of juichende mensen, mensen die in slaap vielen, snurkten of de constante nies en snottergeluiden in mijn omgeving en kreeg ik gedachtes in mijn hoofd om onverwachts rare dingen te gaan doen, maar na al deze gedachtes keerde ik met een glimlach weer terug naar de ademhaling door mijn neus.
En dan al niet te spreken over de liefde die in me op werd gewekt voor de levende wezens der natuur. Zo zat er een sprinkhaan op mijn voet die heerlijk zat te genieten van mijn tenenkaas en dit enorm kriebelde, maar ik hem lekker zijn gang liet gaan. Een vlieg die in mijn soep vloog waarbij ik hem er heel snel had uitgevist en hij op de tafel een kwartier nodig had om zijn vleugels weer in de juiste vorm te krijgen om vervolgens weer vrolijk verder te fladderen. En ik hier volop van aan het genieten was. De mieren die een enorm huis aan het bouwen waren en hoe wonderlijk ze met enorme bladeren hun tocht naar hun nieuwe huis maken, de muggen die in onze kamer rondvlogen die ik probeerde te vangen met een bakje, want 1 van de regels is dat je niet mag doden en zo stond ik daar een tijdje in de kamer te ploeteren met dit bakje en een vel papier.
Ook had ik de meest gekke dromen, praatte ik in mijn slaap, waarbij mn kamergenootjes dachten waar komt die vandaan? En na 10 dagen werd dat dus duidelijk. En zo waren er vele dingen die je veel intenser gaat beleven door de rust en de menselijke zintuigen die uitgeschakeld werden.
In mijn ervaring duurden de dagen in het begin erg lang, had veel pijn, wilde hier uit wegvluchten en het liefst dat dit zo snel mogelijk voorbij ging. Maar na een tijdje probeerde ik hier doorheen te gaan en ontdek je dat je geest de pijn vergroot waardoor je steeds dichter tot de kern van jezelf komt.
Ga maar eens na hoe weinig je op je eigen ademhaling let, hoe druk je bent met andere dingen en eigenlijk dus niet bewust in je lichaam zit.
Na een paar dagen werd de focus gericht op het scannen van je lichaam, ieder plekje, observeren wat voor gevoel, pijn, prikkeling, warm, koud, kriebels etc. De basis is, dat je puur door deze bewustwording van je lichaam, gaat zien waar de diepgewortelde gevoelens zitten en deze observeert en aandacht geeft zodat ze er zijn zoals ze zijn. Al deze emoties zijn diepgeworteld, weggedrukt en door deze meditatie kom je er weer mee in aanraking. Angsten, onzekerheid en andere gevoelens. Waarbij er dus veel dingen naar boven komen. Een paar mensen hielden het niet vol en zijn na een paar dagen terug naar huis gekeerd, waaronder 1 meisje uit mijn kamer en een ander meisje me vertelde dat ze een aantal dagen ook haar tas had ingepakt zodat ze kon gaan wanneer ze t echt niet meer trok. Terwijl ik dacht dat ze gewoon constant haar tas aan het ordenen was, wel gestressed, maar dit niet in me opgekomen was.
Uiteindelijk waren de laatste paar dagen geweldig, bijzondere ervaringen en de laatste dag met compassie voor iedereen de meditatie afsloten en we uiteindelijk weer mochten PRATEN. Dit was raar! Vervolgens was het 1 groot kippenhok, al die pratende vrouwen en verlangde ik al snel weer terug naar die rust…
Maar leuke contacten opgedaan, interessant hoe je zonder communicatie en alleen korte gesprekjes, meer door de ervaring, dichtbij elkaar komt te staan. Dus heb leuke adresjes voor uitstapjes en contacten opgedaan!
En nu weer terug in Rio, ik heb veel energie en ben de afgelopen dagen rond 5 a 6u opgestaan om te gaan mediteren en heb dit ’s avonds ook voortgezet. Wel zijn mijn ogen snel moe, heb daar ook constant met mijn ogen dicht gezeten, en alle indrukken hier zijn nog wel erg veel.
Op de site http://www.flickr.com/photos/25926503@N06/ zijn weer een aantal foto’s geplaatst!
Anitcha!
een nieuwe frisse start...
OI!
De rust is weer terug gekeerd... en om hier verder op door te gaan, ga ik aankomende week de Vipassana meditatie cursus doen. Zie http://www.dutch.dhamma.org/
Ik stond op de wachtlijst en er was 1 plaats vrij gekomen, die de gelukkige ik mag gaan vervullen. Het zal niet al te makkelijk worden, maar ik denk dat ik er enorm veel van zal gaan leren. Deze cursus is een inzichtmeditatie waarbij je je bewuster wordt van wat er in je lichaam en geest omgaat. 10 dagen in algehele stilte wordt er gemediteerd en er mag dan ook niet gesproken worden. Dus, ik ben heel benieuwd hoe ik dit ga ervaren! 10 dagen niet praten en mijn verslaving aan snoep en chocola zal hier aan de tand worden gevoeld!
De afgelopen week heb ik een aantal culturele en avontuurlijke uitstapjes gemaakt. Zo ben ik met een paar vrienden naar Pedra da Gavea gegaan. Een flinke hike met een adembenemend uitzicht, des te dichterbij we naderden des te meer wolken voegden zich samen en was het resultaat bovenaan de top, één grote vage mistige massa. Maar de tocht was lekker om te ondernemen, flink zweten, water van een waterbron drinken en af en toe klimmen op de rotsenpartijen. En daarna heerlijk rozig de weg naar huis vervolgen.
En verder ben ik nogmaals naar de expositie van Esher geweest en een toneelstuk gezien wat vrij sexueel getint was, maar op een nette manier. Helaas begreep ik niet alle grapjes, met dialect is toch vrij moeilijk te volgen en specifieke woorden die zich nog niet voordoen in mijn woordenschat. Maar ik heb er zeker van genoten.
En ik had afgelopen week nog veel mensen van het project gezien, weer wat bijgekletst en het project is weer op gang gezet na de carnaval. Ook de vrouwen in de winkel zijn flink bezig met allerlei producten te vervaardigen.
Verder ben ik weer doorgegaan met mijn zoektocht naar een stuk grond met/of zonder huis. En zijn we afgelopen weekend net buiten Rio ergens naar een aantal woningen met grond gaan kijken. Het was vrij goedkoop daar, maar was toch wel ver en had niet de potentie die we zochten. In en rond het centrum is wat we tot nu toe gevonden hebben vrij duur. De prijzen in Rio zijn enorm gestegen in het afgelopen jaar, dus geduld is een schone zaak. En de zoektocht gaat rustig verder, zo makkelijk is het allemaal nog niet. Maar het kan ook niet makkelijk niet zijn.
Ate logo!
De rust is weer terug gekeerd... en om hier verder op door te gaan, ga ik aankomende week de Vipassana meditatie cursus doen. Zie http://www.dutch.dhamma.org/
Ik stond op de wachtlijst en er was 1 plaats vrij gekomen, die de gelukkige ik mag gaan vervullen. Het zal niet al te makkelijk worden, maar ik denk dat ik er enorm veel van zal gaan leren. Deze cursus is een inzichtmeditatie waarbij je je bewuster wordt van wat er in je lichaam en geest omgaat. 10 dagen in algehele stilte wordt er gemediteerd en er mag dan ook niet gesproken worden. Dus, ik ben heel benieuwd hoe ik dit ga ervaren! 10 dagen niet praten en mijn verslaving aan snoep en chocola zal hier aan de tand worden gevoeld!
De afgelopen week heb ik een aantal culturele en avontuurlijke uitstapjes gemaakt. Zo ben ik met een paar vrienden naar Pedra da Gavea gegaan. Een flinke hike met een adembenemend uitzicht, des te dichterbij we naderden des te meer wolken voegden zich samen en was het resultaat bovenaan de top, één grote vage mistige massa. Maar de tocht was lekker om te ondernemen, flink zweten, water van een waterbron drinken en af en toe klimmen op de rotsenpartijen. En daarna heerlijk rozig de weg naar huis vervolgen.
En verder ben ik nogmaals naar de expositie van Esher geweest en een toneelstuk gezien wat vrij sexueel getint was, maar op een nette manier. Helaas begreep ik niet alle grapjes, met dialect is toch vrij moeilijk te volgen en specifieke woorden die zich nog niet voordoen in mijn woordenschat. Maar ik heb er zeker van genoten.
En ik had afgelopen week nog veel mensen van het project gezien, weer wat bijgekletst en het project is weer op gang gezet na de carnaval. Ook de vrouwen in de winkel zijn flink bezig met allerlei producten te vervaardigen.
Verder ben ik weer doorgegaan met mijn zoektocht naar een stuk grond met/of zonder huis. En zijn we afgelopen weekend net buiten Rio ergens naar een aantal woningen met grond gaan kijken. Het was vrij goedkoop daar, maar was toch wel ver en had niet de potentie die we zochten. In en rond het centrum is wat we tot nu toe gevonden hebben vrij duur. De prijzen in Rio zijn enorm gestegen in het afgelopen jaar, dus geduld is een schone zaak. En de zoektocht gaat rustig verder, zo makkelijk is het allemaal nog niet. Maar het kan ook niet makkelijk niet zijn.
Ate logo!
Het nieuwe jaar is weer begonnen…
Carnaval achter de rug en weer tijd voor serieuze zaken, althans zo is het voor velen na dit feestelijke avontuur..
Het was echt super! We hebben iedere dag onze carnavals outfits aangetrokken en meegedeinst met de dolle, dwaze gekkigheid. Zo zag je mij als boom, met een plakaat ‘hier mag je niet plassen’, als man, met een vriend van mij als vrouw, als tourist met een bordje van ‘maak een foto met een gringa, 5 reais’ en helemaal gemaskerd met een raar eng masker. En eergister om nog een klein beetje in de sfeer te blijven, waren we helemaal in het wit met feliz ano novo (gelukkig nieuwjaar) Zie foto’s http://www.flickr.com/photos/25926503@N06
Ik ben niet meer zo vroeg opgestaan omdat het best veel regende. Ondanks de regen, was het aangenaam en ging het feest in volle glorie verder. En ja, wat kan ik er meer over vertellen, gewoon éé’n groot feest, gekte en lekker dansen!
En ik was voordat de carnavalsgekte losbrak nog naar het project met de straatkinderen geweest. Ze hebben 2 vestigingen, één voor de kinderen die overdag op het project kunnen verblijven en een huis waar nu in totaal 10 kinderen wonen en inmiddels weer naar school gaan en ze proberen het dagelijkse leventje op te pakken. Er waren helaas maar 7 kinderen bij de dagopvang. Vanwege de carnaval treedt de politie altijd extra hard op tegen de mensen die op straat leven. De meesten vluchten naar plekken buiten het centrum en is het extra moeilijk om ze te vinden. ’s Middags zijn we nog de straat op gegaan om te kijken of we er nog een paar konden vinden. We kwamen 1 jongetje tegen, hij zag er slecht uit, veel plekken in zijn gezicht. Hij vertelde dat zijn moeder ook op straat leefde en zij aan het werk was. Hij was weleens bij het project geweest, maar ook omdat het vrij ver uit de stad ligt is het een extra drempel om er naar toe te gaan. En aangezien ze worden opgehaald maar niet kunnen worden teruggebracht is dit nog een extra reden. Verder zagen we nog een jongen die eerder iedere dag op het project kwam, maar nu totaal verslaafd was aan de crack.
Een aantal die op het project werken hebben zelf ook jaren op straat geleefd en er voor gevochten om dit leven te leiden die ze nu leiden.
Een avond tijdens carnaval heb ik een hele tijd op de trap gezeten bij de arcos en daar met een paar kinderen zitten spelen. Aandoenlijk hoe een moeder met haar 3 kinderen, een baby en van 2 en 4 jaar de hele avond op straat werkt om drankjes te verkopen en ze de kinderen moet meenemen en ze worden blootgesteld aan deze gekte op straat en dit leven voor hun normaal is.
Kortom de carnaval brengt vele mooie dingen, maar heeft ook zijn schaduwzijde.
En omdat het nieuwe jaar begonnen is , ben ik weer extra gezond aan het leven. Veel fruit, water, gezonde groenten, meditatie, yoga en hoop ik dat een aantal dingen waar ik nu mee bezig ben, zijn vruchten gaat afwerpen!
Ate mais!
Het was echt super! We hebben iedere dag onze carnavals outfits aangetrokken en meegedeinst met de dolle, dwaze gekkigheid. Zo zag je mij als boom, met een plakaat ‘hier mag je niet plassen’, als man, met een vriend van mij als vrouw, als tourist met een bordje van ‘maak een foto met een gringa, 5 reais’ en helemaal gemaskerd met een raar eng masker. En eergister om nog een klein beetje in de sfeer te blijven, waren we helemaal in het wit met feliz ano novo (gelukkig nieuwjaar) Zie foto’s http://www.flickr.com/photos/25926503@N06
Ik ben niet meer zo vroeg opgestaan omdat het best veel regende. Ondanks de regen, was het aangenaam en ging het feest in volle glorie verder. En ja, wat kan ik er meer over vertellen, gewoon éé’n groot feest, gekte en lekker dansen!
En ik was voordat de carnavalsgekte losbrak nog naar het project met de straatkinderen geweest. Ze hebben 2 vestigingen, één voor de kinderen die overdag op het project kunnen verblijven en een huis waar nu in totaal 10 kinderen wonen en inmiddels weer naar school gaan en ze proberen het dagelijkse leventje op te pakken. Er waren helaas maar 7 kinderen bij de dagopvang. Vanwege de carnaval treedt de politie altijd extra hard op tegen de mensen die op straat leven. De meesten vluchten naar plekken buiten het centrum en is het extra moeilijk om ze te vinden. ’s Middags zijn we nog de straat op gegaan om te kijken of we er nog een paar konden vinden. We kwamen 1 jongetje tegen, hij zag er slecht uit, veel plekken in zijn gezicht. Hij vertelde dat zijn moeder ook op straat leefde en zij aan het werk was. Hij was weleens bij het project geweest, maar ook omdat het vrij ver uit de stad ligt is het een extra drempel om er naar toe te gaan. En aangezien ze worden opgehaald maar niet kunnen worden teruggebracht is dit nog een extra reden. Verder zagen we nog een jongen die eerder iedere dag op het project kwam, maar nu totaal verslaafd was aan de crack.
Een aantal die op het project werken hebben zelf ook jaren op straat geleefd en er voor gevochten om dit leven te leiden die ze nu leiden.
Een avond tijdens carnaval heb ik een hele tijd op de trap gezeten bij de arcos en daar met een paar kinderen zitten spelen. Aandoenlijk hoe een moeder met haar 3 kinderen, een baby en van 2 en 4 jaar de hele avond op straat werkt om drankjes te verkopen en ze de kinderen moet meenemen en ze worden blootgesteld aan deze gekte op straat en dit leven voor hun normaal is.
Kortom de carnaval brengt vele mooie dingen, maar heeft ook zijn schaduwzijde.
En omdat het nieuwe jaar begonnen is , ben ik weer extra gezond aan het leven. Veel fruit, water, gezonde groenten, meditatie, yoga en hoop ik dat een aantal dingen waar ik nu mee bezig ben, zijn vruchten gaat afwerpen!
Ate mais!
Carnaval in aantocht!
Eigenlijk is het al weken bezig en pik ik er af en toe een beetje van mee, dat beetje was zaterdag wel iets uit de hand gelopen. Ik stond al om 6.30u in mijn carnavalsoutfit voor de deur van een vriendinnetje om vervolgens nog meer mensen wakker te maken voor een bloco waar naar horen zeggen meer dan 3000 mensen op af waren gekomen. De bloco’s (carnavalsoptochten) beginnen extra vroeg zodat er iets minder animo voor is, maar dit heeft veel mensen niet af laten schrikken. Dus in mijn piratenoutfit en een katerige Cynthia ( die maar 2u had geslapen) heb ik Marthe en Raphael wakker gebeld, daar een beetje rustig wakker geworden en vervolgens bij hun huis gewacht op de bodinho met muziek.
Bijna iedereen was verkleedt en heb enorm grappige variaties gezien, jongens verkleedt als baby’s met stapwagentjes, verkleedt als vrouwen of andersom, verklede taxi’s, wc’s en ga zo maar door. Met die baby’s hebben we nog een wedstrijdje gehouden wie t snelst was, zie foto’s. Mijn bijnaam werd deze dag omgetoverd tot piscina, alias zwembad. Charmante benaming van die blauwe ogen.. ’S middags ben ik even richting huis gegaan, een siesta gehouden om vervolgens naar de volgende bloco te gaan. Dit was met Afrikaanse dans en aangezien ik hier helemaal wild van ben werden we lekker meegesleept door de muziek en dans. Uiteindelijk nog in Lapa belandt en daar in alle gekkigheid doorgegaan.
En de afgelopen weken zijn Marthe, Carolijn en Santo aangekomen, dus fijn om af en toe Nederlanders om me heen te hebben! Ben een aantal keren met Santo naar de favela Santa Marta geweest en ben een beetje verliefd geworden op de plek.
De charme van de favela, het leven, simpel en sterk verbonden met elkaar. Een wijk die is ontstaan, gecreëerd door de mensen. Wegen en gangen, alsof je je door een gangenstelsel begeeft waar nooit een einde aankomt en waar je iedere keer weer iets nieuws ontdekt. Geen enkele architect kan dit nabootsen, deze puurheid die er van afstraalt. En boven aan de top hadden we een adembenemend uitzicht op de stad! Naast deze charme en puurheid, zie je de mensen keihard werken om hun brood op tafel te krijgen. Ze kunnen de elektriciteit bijna niet meer betalen en vele kinderen beginnen van jongs af aan al te werken om het gezin staande te houden. Helaas komt de educatie op een lager level te staan. Nu hier de UPP is gevestigd zijn er vele dingen veranderd. De UPP is een politiemacht die de orde houdt in de wijk en waar dus geen traficantes meer de macht hebben. Je ziet dus geen geweren meer en je kan er rustig door heen lopen. Het heeft vele voordelen, maar ook nadelen. Vroeger betaalden de mensen niks voor water en elektriciteit. Sinds zij hier zijn gevestigd is dit veranderd. Logisch dat mensen moeten betalen voor de middelen waar men gebruik van maakt, maar de prijzen stonden in eerste instantie vast. Hier zijn sinds dit jaar veranderingen in gekomen en zo zitten vaak mensen zonder stroom omdat ze het niet meer kunnen bekostigen. Je kan wel nagaan als je altijd met het minimale leeft en je moet (meer) gaan betalen, dat je dit niet kan opbrengen.
Ik heb inmiddels met een aantal mensen daar kennis gemaakt. Andere projecten gezien, een vriend van Santo ontmoet die een eigen radiostation heeft en verder een aantal mensen en kinderen uit de favela. Santo ging met hem discussiëren op de radio over petroleum en of dit van Brazilië moet zijn en niet in de macht van de grote (buitenlandse) bedrijven. Muito Interesante! Ik heb mijn ideeën die ik heb een beetje op deze favela gevestigd. Dit zijn nog hele prille ideeën , maar wil graag kijken of er animo voor is.
Ook was ik naar een seminar over de historische waarde van het cultureel erfgoed geweest. Daar mag in Rio wel heel wat veranderd worden, de projectbazen hebben de macht en er wordt liever gesloopt dan dat er in wordt geïnvesteerd. Ook staan er zoveel gebouwen leeg of zijn totaal vervallen. Helaas vond ik het niet zo boeiend, werd er meer gesproken over de wijze van restauratie en plekken waar nu musea etc. zijn gevestigd.
Verder was ik in m’n eentje naar de watervallen geweest, dit was echt lekker! Kom ik daar weer een NL-er tegen die ik ken van de nieuwe groep. Echt, t is hier niet normaal! Zondag ging ik bv naar de markt, kom ik eerst Santo tegen en vervolgens Marthe, die net aangekomen was in Rio!! Ben die dag met hun naar het strand gegaan, en jawel op de fiets!!! Was echt heerlijk! En daarna een caipirinha gedronken met een geweldig uitzicht. Nog met een paar jongetjes gepraat die graag een beetje Engels wilden praten. EN zo schattig, op het moment dat ze weggingen zat ie al in de auto, maar stapte ie snel uit om ons nog te bedanken met n kus, haha hij gaf zelfs Raphael een kus.
En over toevalligheden, gister ging ik naar een concert in het park Quinta da boa vista, ter gelegenheid van de 446e verjaardag van Rio. En terwijl ik daar stond te wachten op een paar vrienden, loop ik ineens Jeruna, social worker van het project van de straatkinderen, tegen het lijf! Mari-Lucia was er ook, dus even de nieuwtjes met hun uitgewisseld en donderdag ben ik van plan om daar heen te gaan.
Vandaag naar het project AMAR in Duque de Caxias geweest. Hier wordt je iedere keer weer met een warm hart ontvangen. Dit ligt ong. anderhalf uur met de bus vanaf het centrum en het is daar veel landelijker en armoediger.
Ik heb heerlijk met ze gegeten en daarna met de kinderen zitten kletsen, een aantal herkenden me nog! Eén meisje, Daniela, was super blij om me weer te zien en dit was ook zeker wederzijds. Ze zijn altijd zo fijn van de omhelzingen! 2 jaar geleden, dat we daar les gaven, was zij in het begin niet altijd even makkelijk, maar op een gegeven moment, tijdens een creatieve les, was ik veel met haar bezig en daarna waren we ‘vriendinnetjes’. Ik sta nog op een foto van 2 jaar geleden met haar familie. (zij is rechts van mij)
Ze waren super blij met de Nederlanderse vrijwilligers die na ons waren geweest, ze hadden de muren ook mooi geschilderd en het zag er goed uit. Helaas ontvangt het project geen geld meer van een Italiaanse stichting. Dus nu gaan ze op allerlei manieren geld proberen in te zamelen om het project staande te houden. Ik wil ze gaan helpen met deze dag te organiseren.
Vele indrukken die me hier doen verbazen, tot lachen aanzetten of me dubbele gevoelens geven…
Vele indrukken die me hier doen verbazen, tot lachen aanzetten of me dubbele gevoelens geven…
Om een beeld te geven van wat ik hier op een dag zie, ruik, proef en ervaar..
’S morgensvroeg wordt ik vaak gewekt door een keihard autoalarm, die hier zo dagelijks afgaat, vervolgens komt langzaam het verkeer op gang en gaan de verkopers de straat op met toeters en bellen, om hiermee hun etenswaar of andere huis, tuin en keukenartikelen te verkopen. De buurt waar ik woon is dus vrij rumoerig, maar met m’n oordoppen kom ik aardig de nacht door. ’s avonds galmt de harde muziek door de boxen, gelukkig niet iedere avond, maar nu het zomer is hangen de Brazilianen bijna dagelijks hier in de kroegen drankjes te drinken, voetbal kijken en komt de rondrijdende churrasco (barbecue) hun vergezellen met gebarbecued vlees. De buurt is zeer gevarieerd, mooie woningen tegenover een favela, op zich voel ik me vrij ok om s ‘nachts hier over straat te lopen, maar ben wel alert.
De hitte in mijn kamer valt me reuze mee, ik heb geen ventilator aangeschaft, alleen nu staat er weinig wind en lopen de zweetdruppeltjes op m’n rug. Maar over het algemeen valt het dus wel mee. Helaas hebben we geen balkon maar een Deense vriendin, waar ik vorig jaar mee samen woonde, woont sinds kort in de straat hierachter en die hebben een heerlijk terras, waar we laatst een hele middag hebben gelezen, gestudeerd en gekletst in alle rust en vrede.
Op straat kom ik onderweg altijd veel straatmensen tegen die liggen te slapen, soms in de meest gekke houdingen. Hier vlakbij is ook een woning waar mensen illegaal wonen, dus nog net geen mensen die van de straat leven, maar ze zijn erg aardig en maak soms een praatje met ze.
Ook kom ik met mijn blauwe ogen geen dag door zonder dat iemand er wel een opmerking over heeft gemaakt, ik schijn ze te hypnotiseren, en neem ze vaak mee in de blauwe water van de oceaan..
Verder is het wel een hele andere buurt dan waar ik de vorige jaren woonde. Daar kende ik op een gegeven moment veel mensen en ook echt een plek om even te hangen en iedereen te ontmoeten. Hier heb ik iets minder contact met de mensen, wel heb ik inmiddels met een aantal mensen die ik vaak tegenkom zo mijn dagelijkse praatjes. Ook in de favela bij het project wordt ik door een aantal mensen altijd aardig begroet, een oude man zit altijd mijn tintje te checken, haha of ik al bijna net zo bruin ben als hem!
En verder is het hier altijd de plek van de onverwachtse ontmoetingen, kom echt super vaak veel mensen tegen die ik ken, terwijl het zo’n grote stad is! Een keer s ’nachts kwam ik vlak bij m’n huis een jongen tegen die ik kende van vorig jaar, zelfs bij de bus in de favela kom ik mensen tegen die ik ken van het project.
Op weg naar lapa en het centrum, zijn er altijd vele straatmensen die allerlei rommel verkopen en een beetje hun roes liggen uit te slapen. En dit gaat ’s nachts vrolijk verder, maar dan duiken ook de hoeren op langs de weg, deze staan hier ongegeneerd met hun ontblote bovenlichaam en soms minuscuul stringetje te wachten totdat ze opgepikt worden voor een avontuurtje. Verder zie je vele mensen langs het vuil struinen naar karton, blikjes of ander bruikbaar materiaal waar ze nog een beetje geld mee kunnen ophalen.
En DAN over de geuren niet te spreken, ik ben er aan gewend, maar over het algemeen zijn de geurvarianten hier a lá rioollucht, autogassen en de geuren die boven komen drijven uit de afvalzakken.
De bus is nog steeds een variant op een ritje in de achtbaan, waarbij ’s morgens vroeg mijn eten even dubbel zo hard wordt rondgedraaid in mn buik en ik soms misselijk die bus uitstap. Ze rijden hier namelijk vrij hard en zigzaggend om al het andere vervoer heen. En het afremmen zetten ze altijd op het laatste moment in, waardoor je heerlijk heen en weer wordt geslingerd. Verder als je achterin de bus zit is het helemaal pret, want bij iedere kuil in de weg wordt je even de hoogte in getild, kortom de meeste busritjes zijn altijd weer een avontuur hier. Ook kan ik me de eerste keer nog goed herinneren dat de bus super vol was en ik moest staan. Iemand vroeg of hij mijn tas op zijn schoot moest nemen en ik dacht ‘dat is een aardige manier om iemand te bestelen’, nee grapje, dit was puur om het mij te vergemakkelijken in de achtbaanrit, kortom ze denken dus wel veel aan de medemens. Grappig om alle cultuurverschillen op te merken…
Laatst stond ik op de bus te wachten, reed er een auto langs zonder band, hij was gewoon volop op zn velg aan het rijden, die schurend met vuur en al zijn weg vervolgde.. Mmm tja,je moet er wat voor over hebben om thuis te komen.
Verder wordt het carnaval dus al volop gevierd, nog een maand te gaan en dan is het echt zo ver. Helaas zijn er van de week een aantal loodsen in vlammen opgegaan en zijn alle wagens en kostuums val een aantal groepen, die in dit afgelopen jaar zijn gemaakt, verwoest. Maar deze carnavalsdrukte heb ik dit weekend even vermeden. Ik ben met een vriend richting Paraty gegaan.. Dit was MARIA’VILHOSA! Oftewel enorm relaxd, groen, fris, watervallen, rust, zwembad omringd door natuur, mooie stranden, heerlijke vis gegeten en vooral weer even weg uit de drukte van de stad. Eenmaal weer in de stad aangekomen, werden we weer omringd door het chaotische verkeer en de heerlijk geuren uit de favelas..
Vervolgens had ik met Anouk (nicht) en Sander afgesproken. Vind het altijd weer super leuk om bekenden hier te zien!
Dus we zouden richting het project in de favela gaan om het één en ander daar te bezichtigen, het museum, de winkel, de mensen en het leven in de favela. Sander moest even wennen, maar uiteindelijk heeft ie zijn angst overleefd.. We hebben vervolgens nogal het één en ander beleeft daar! En zoals zovelen weten zie je hier weleens wat geweren voorbij komen, maar ik had ze gerustgesteld dat dit in de buurt van het museum bijna niet te zien is. En zo bood Lourenco (projectleider) aan om in de buurt van zijn huis een biertje te gaan drinken. Nou dit was wel iets meer dan even een biertje drinken… Anouk was op de pasarella (brug) een paar foto’s aan t maken van de favela. Ik had het idee dat dit ok was, omdat je dan niet de traficantes (drugshandelaartjes) op de foto zet, maar Lourenco zei dat zij dit waarschijnlijk wel hadden gezien en het beter was om dit even tegen ze te zeggen, omdat dit hun territorium is en ze niet willen dat er zomaar dingen kunnen worden gepubliceerd zonder dat zij dit weten. Ze reageerden ok en wij vervolgden onze weg. 5 minuten later werden we door 5 mannen op de motor tot halt geroepen. Ze hadden van die traficantes te horen gekregen dat wij foto’s hadden gemaakt en wilden weten waarom, maar verder tranquilo (rustig) en of we even meewilden gaan naar de drugsbaas van het terceiro comando (je hebt in Rio 3 a 4 grote drugsbendes, waarvan dit er één is). Dus de opperhoofd der drugsbazen…tja we hadden geen keus, dus zijn achterop gestapt en met hun daar heen gereden. Vervolgens stond hij daar met een stuk of 10 jongens om hem heen met een aardige bewapening.. Maar hij was vrij relaxd en wilde ons ‘gewoon’ even leren kennen. Ik vond het niet een heel bedreigende situatie, maar het idee dat zij alle macht hebben en alles met je kunnen doen is een hele vreemde gedachte. Dus deze jongeman, van begin 20, was daar dus het grootste mannetje (183 grote mannen onder zich) en vond het leuk om mensen uit andere landen te ontmoeten en gedachtes uit te wisselen. Mijn gedachten gingen meer uit naar gewoon een biertje drinken zonder dit soort personen te ontmoeten. Gelukkig was er een andere man die ons wat projecten wilde laten zien (gefinancieerd door drugsgeld) Lourenco kende hem dus zijn maar snel ingestapt en hebben een klein rondje door de wijk gemaakt. Hij vroeg of ik hen ook wilde helpen met lessen geven, maar dat heb ik maar een beetje open gehouden. Lijkt me niet verstandig.. Hij wilde ons nog meer laten zien, maar we hadden inmiddels wel even genoeg gezien en meegemaakt, dus zijn daar een biertje gaan drinken.. Dit was wel even een hele belevenis! Een wereld waar ik zo ver mogelijk vandaan wil blijven, maar zolang je er niet bij betrokken raakt, laten zij je ook met rust. Het project ligt ook niet in deze wijk, dus zal ze verder niet meer tegenkomen.
Vervolgens zijn we naar een plein gegaan waar samba werd gespeeld en hebben daar rustig kunnen genieten van onze caipirinha, maar nog vol van de beleving in de favela..
En verder is het op het project nog erg rustig, iedereen heeft zomervakantie (van kerst tot carnaval), dus er zijn wel een aantal activiteiten en hier heb ik de afgelopen weken ook aan meegedaan. Zo heb ik een paar lessen genomen in theater, buikdans, Afrikaanse dans en yoga. Het is leuk om weer nieuwe dingen te leren en dit kan ik ook weer toepassen in lessen die ik zelf wil geven. Dus een goeie combi, en de lessen zijn gratis op het project, zodat ik tegelijkertijd weer een beetje gesprekken kan voeren met de mensen daar en we kunnen kijken hoe we het verder voort gaan zetten. Vorige week had ik weer een aantal kinderen gezien waar ik les aan had gegeven. We gingen samen een kinderfilm kijken over de Afrikaans Braziliaanse cultuur en vervolgens gingen ze meedoen met de Afrikaanse les! Dit was echt leuk, de meesten hebben het ritme ook zo sterk in hun bloed, een paar pubers deden ook super enthousiast mee, goed om te zien en ook beter dat ze niet op straat hangen..
Bij de winkel zijn nu dagelijks vrouwen bezig met creatieve lessen, de winkel ziet er ook alweer toegankelijker uit. Ik ben nog in twijfel of ik me hier weer in wil geven. Het loopt en ik kan me misschien beter focussen op andere dingen. Ook zit er 1 vrouw die de leiding heeft over de groep vrouwen en zij heeft nogal een negatieve kijk op dingen, hier hadden we vorig jaar ook al lichtelijk problemen mee.
Ook ben ik me aan het oriënteren met de zoektocht naar een stuk grond en de kaarten die ik heb ontworpen en wil gaan verkopen op andere plekken in de stad, waarbij een gedeelte naar het project gaat.
Jullie horen snel weer van me! Oja mijn Braziliaanse telefoon ontvangt niet de berichtjes die uit NL aankomen, dus sorry voor het niet reageren of berichtjes die ik niet heb ontvangen.. Mn NLse werkt nog wel..
En ik heb een paar foto’s op http://www.flickr.com/photos/25926503@N06
Abraço!!!
Om een beeld te geven van wat ik hier op een dag zie, ruik, proef en ervaar..
’S morgensvroeg wordt ik vaak gewekt door een keihard autoalarm, die hier zo dagelijks afgaat, vervolgens komt langzaam het verkeer op gang en gaan de verkopers de straat op met toeters en bellen, om hiermee hun etenswaar of andere huis, tuin en keukenartikelen te verkopen. De buurt waar ik woon is dus vrij rumoerig, maar met m’n oordoppen kom ik aardig de nacht door. ’s avonds galmt de harde muziek door de boxen, gelukkig niet iedere avond, maar nu het zomer is hangen de Brazilianen bijna dagelijks hier in de kroegen drankjes te drinken, voetbal kijken en komt de rondrijdende churrasco (barbecue) hun vergezellen met gebarbecued vlees. De buurt is zeer gevarieerd, mooie woningen tegenover een favela, op zich voel ik me vrij ok om s ‘nachts hier over straat te lopen, maar ben wel alert.
De hitte in mijn kamer valt me reuze mee, ik heb geen ventilator aangeschaft, alleen nu staat er weinig wind en lopen de zweetdruppeltjes op m’n rug. Maar over het algemeen valt het dus wel mee. Helaas hebben we geen balkon maar een Deense vriendin, waar ik vorig jaar mee samen woonde, woont sinds kort in de straat hierachter en die hebben een heerlijk terras, waar we laatst een hele middag hebben gelezen, gestudeerd en gekletst in alle rust en vrede.
Op straat kom ik onderweg altijd veel straatmensen tegen die liggen te slapen, soms in de meest gekke houdingen. Hier vlakbij is ook een woning waar mensen illegaal wonen, dus nog net geen mensen die van de straat leven, maar ze zijn erg aardig en maak soms een praatje met ze.
Ook kom ik met mijn blauwe ogen geen dag door zonder dat iemand er wel een opmerking over heeft gemaakt, ik schijn ze te hypnotiseren, en neem ze vaak mee in de blauwe water van de oceaan..
Verder is het wel een hele andere buurt dan waar ik de vorige jaren woonde. Daar kende ik op een gegeven moment veel mensen en ook echt een plek om even te hangen en iedereen te ontmoeten. Hier heb ik iets minder contact met de mensen, wel heb ik inmiddels met een aantal mensen die ik vaak tegenkom zo mijn dagelijkse praatjes. Ook in de favela bij het project wordt ik door een aantal mensen altijd aardig begroet, een oude man zit altijd mijn tintje te checken, haha of ik al bijna net zo bruin ben als hem!
En verder is het hier altijd de plek van de onverwachtse ontmoetingen, kom echt super vaak veel mensen tegen die ik ken, terwijl het zo’n grote stad is! Een keer s ’nachts kwam ik vlak bij m’n huis een jongen tegen die ik kende van vorig jaar, zelfs bij de bus in de favela kom ik mensen tegen die ik ken van het project.
Op weg naar lapa en het centrum, zijn er altijd vele straatmensen die allerlei rommel verkopen en een beetje hun roes liggen uit te slapen. En dit gaat ’s nachts vrolijk verder, maar dan duiken ook de hoeren op langs de weg, deze staan hier ongegeneerd met hun ontblote bovenlichaam en soms minuscuul stringetje te wachten totdat ze opgepikt worden voor een avontuurtje. Verder zie je vele mensen langs het vuil struinen naar karton, blikjes of ander bruikbaar materiaal waar ze nog een beetje geld mee kunnen ophalen.
En DAN over de geuren niet te spreken, ik ben er aan gewend, maar over het algemeen zijn de geurvarianten hier a lá rioollucht, autogassen en de geuren die boven komen drijven uit de afvalzakken.
De bus is nog steeds een variant op een ritje in de achtbaan, waarbij ’s morgens vroeg mijn eten even dubbel zo hard wordt rondgedraaid in mn buik en ik soms misselijk die bus uitstap. Ze rijden hier namelijk vrij hard en zigzaggend om al het andere vervoer heen. En het afremmen zetten ze altijd op het laatste moment in, waardoor je heerlijk heen en weer wordt geslingerd. Verder als je achterin de bus zit is het helemaal pret, want bij iedere kuil in de weg wordt je even de hoogte in getild, kortom de meeste busritjes zijn altijd weer een avontuur hier. Ook kan ik me de eerste keer nog goed herinneren dat de bus super vol was en ik moest staan. Iemand vroeg of hij mijn tas op zijn schoot moest nemen en ik dacht ‘dat is een aardige manier om iemand te bestelen’, nee grapje, dit was puur om het mij te vergemakkelijken in de achtbaanrit, kortom ze denken dus wel veel aan de medemens. Grappig om alle cultuurverschillen op te merken…
Laatst stond ik op de bus te wachten, reed er een auto langs zonder band, hij was gewoon volop op zn velg aan het rijden, die schurend met vuur en al zijn weg vervolgde.. Mmm tja,je moet er wat voor over hebben om thuis te komen.
Verder wordt het carnaval dus al volop gevierd, nog een maand te gaan en dan is het echt zo ver. Helaas zijn er van de week een aantal loodsen in vlammen opgegaan en zijn alle wagens en kostuums val een aantal groepen, die in dit afgelopen jaar zijn gemaakt, verwoest. Maar deze carnavalsdrukte heb ik dit weekend even vermeden. Ik ben met een vriend richting Paraty gegaan.. Dit was MARIA’VILHOSA! Oftewel enorm relaxd, groen, fris, watervallen, rust, zwembad omringd door natuur, mooie stranden, heerlijke vis gegeten en vooral weer even weg uit de drukte van de stad. Eenmaal weer in de stad aangekomen, werden we weer omringd door het chaotische verkeer en de heerlijk geuren uit de favelas..
Vervolgens had ik met Anouk (nicht) en Sander afgesproken. Vind het altijd weer super leuk om bekenden hier te zien!
Dus we zouden richting het project in de favela gaan om het één en ander daar te bezichtigen, het museum, de winkel, de mensen en het leven in de favela. Sander moest even wennen, maar uiteindelijk heeft ie zijn angst overleefd.. We hebben vervolgens nogal het één en ander beleeft daar! En zoals zovelen weten zie je hier weleens wat geweren voorbij komen, maar ik had ze gerustgesteld dat dit in de buurt van het museum bijna niet te zien is. En zo bood Lourenco (projectleider) aan om in de buurt van zijn huis een biertje te gaan drinken. Nou dit was wel iets meer dan even een biertje drinken… Anouk was op de pasarella (brug) een paar foto’s aan t maken van de favela. Ik had het idee dat dit ok was, omdat je dan niet de traficantes (drugshandelaartjes) op de foto zet, maar Lourenco zei dat zij dit waarschijnlijk wel hadden gezien en het beter was om dit even tegen ze te zeggen, omdat dit hun territorium is en ze niet willen dat er zomaar dingen kunnen worden gepubliceerd zonder dat zij dit weten. Ze reageerden ok en wij vervolgden onze weg. 5 minuten later werden we door 5 mannen op de motor tot halt geroepen. Ze hadden van die traficantes te horen gekregen dat wij foto’s hadden gemaakt en wilden weten waarom, maar verder tranquilo (rustig) en of we even meewilden gaan naar de drugsbaas van het terceiro comando (je hebt in Rio 3 a 4 grote drugsbendes, waarvan dit er één is). Dus de opperhoofd der drugsbazen…tja we hadden geen keus, dus zijn achterop gestapt en met hun daar heen gereden. Vervolgens stond hij daar met een stuk of 10 jongens om hem heen met een aardige bewapening.. Maar hij was vrij relaxd en wilde ons ‘gewoon’ even leren kennen. Ik vond het niet een heel bedreigende situatie, maar het idee dat zij alle macht hebben en alles met je kunnen doen is een hele vreemde gedachte. Dus deze jongeman, van begin 20, was daar dus het grootste mannetje (183 grote mannen onder zich) en vond het leuk om mensen uit andere landen te ontmoeten en gedachtes uit te wisselen. Mijn gedachten gingen meer uit naar gewoon een biertje drinken zonder dit soort personen te ontmoeten. Gelukkig was er een andere man die ons wat projecten wilde laten zien (gefinancieerd door drugsgeld) Lourenco kende hem dus zijn maar snel ingestapt en hebben een klein rondje door de wijk gemaakt. Hij vroeg of ik hen ook wilde helpen met lessen geven, maar dat heb ik maar een beetje open gehouden. Lijkt me niet verstandig.. Hij wilde ons nog meer laten zien, maar we hadden inmiddels wel even genoeg gezien en meegemaakt, dus zijn daar een biertje gaan drinken.. Dit was wel even een hele belevenis! Een wereld waar ik zo ver mogelijk vandaan wil blijven, maar zolang je er niet bij betrokken raakt, laten zij je ook met rust. Het project ligt ook niet in deze wijk, dus zal ze verder niet meer tegenkomen.
Vervolgens zijn we naar een plein gegaan waar samba werd gespeeld en hebben daar rustig kunnen genieten van onze caipirinha, maar nog vol van de beleving in de favela..
En verder is het op het project nog erg rustig, iedereen heeft zomervakantie (van kerst tot carnaval), dus er zijn wel een aantal activiteiten en hier heb ik de afgelopen weken ook aan meegedaan. Zo heb ik een paar lessen genomen in theater, buikdans, Afrikaanse dans en yoga. Het is leuk om weer nieuwe dingen te leren en dit kan ik ook weer toepassen in lessen die ik zelf wil geven. Dus een goeie combi, en de lessen zijn gratis op het project, zodat ik tegelijkertijd weer een beetje gesprekken kan voeren met de mensen daar en we kunnen kijken hoe we het verder voort gaan zetten. Vorige week had ik weer een aantal kinderen gezien waar ik les aan had gegeven. We gingen samen een kinderfilm kijken over de Afrikaans Braziliaanse cultuur en vervolgens gingen ze meedoen met de Afrikaanse les! Dit was echt leuk, de meesten hebben het ritme ook zo sterk in hun bloed, een paar pubers deden ook super enthousiast mee, goed om te zien en ook beter dat ze niet op straat hangen..
Bij de winkel zijn nu dagelijks vrouwen bezig met creatieve lessen, de winkel ziet er ook alweer toegankelijker uit. Ik ben nog in twijfel of ik me hier weer in wil geven. Het loopt en ik kan me misschien beter focussen op andere dingen. Ook zit er 1 vrouw die de leiding heeft over de groep vrouwen en zij heeft nogal een negatieve kijk op dingen, hier hadden we vorig jaar ook al lichtelijk problemen mee.
Ook ben ik me aan het oriënteren met de zoektocht naar een stuk grond en de kaarten die ik heb ontworpen en wil gaan verkopen op andere plekken in de stad, waarbij een gedeelte naar het project gaat.
Jullie horen snel weer van me! Oja mijn Braziliaanse telefoon ontvangt niet de berichtjes die uit NL aankomen, dus sorry voor het niet reageren of berichtjes die ik niet heb ontvangen.. Mn NLse werkt nog wel..
En ik heb een paar foto’s op http://www.flickr.com/photos/25926503@N06
Abraço!!!
De muzikale vibe..
De afgelopen dagen kon ik die muzikale vibe die hier heerst niet vermijden. En wat ik ook zeker niet wil vermijden! Ik heb altijd al graag veel verschillende muziekinstrumenten willen spelen en heb hier, beginnende met de simpele instrumenten, de hele avond lang, heerlijk gespeeld en gezongen. Zelfs een verzonnen liedje in het Nederlands gedaan, zingend over dat ik van alles kan zingen waar zij helemaal niks van zullen begrijpen, helaas niet opgenomen, het klonk nl wel heel grappig. Er ontbrak alleen één persoon, Antar… Afgelopen jaar is hij plotseling overleden, ik woonde met hem samen in Rio en hij was enorm muzikaal. In Chili is zijn familie ‘Parra’ ook bekend om hun muzikale talent.
Confronterend… Maar wetende dat hij er toch een beetje bij was..
Om verder door te gaan in deze muzikale perikelen, waren we vrijdag naar een samba feest bij het museum in Maré geweest (waar ook onze winkel is). Het was superleuk om iedereen weer te zien en er speelde een goeie sambaband! Dus die voetjes stonden niet stil…
Vervolgens hadden we nog een afscheidsfeestje van een vriendin van Fernanda, dit was op een plein waar de carnaval al volop in gang was. Wat officieel pas in Maart is, maar laten we er nu gewoon al mee beginnen!
En weer naar de zondagmarkt fruit en groente kopen, wat ook zo lekker vertrouwd voelt. De goede sfeer die hier altijd hangt en waar mensen spontaan samba spelen, in de open lucht, mensen van de straat die een beetje high gekke dingen aan het doen zijn en iedereen met een grote glimlach op hun gezicht meezingt of geniet van de grapjes die de sambistas zingende te hoor geven…En waar ik onverwachts met een leuke meid in gesprek kwam en we gelijk een goeie klik hadden. Vervolgens ging ze mee naar m’n huis om even de boodschapjes te droppen. Want later op de middag wilden we naar orquesta voadora. Op het moment dat zij de deur uit ging en ik met haar mee wilde lopen naar beneden, pakte ik mn tasje met het idee dat daar m’n sleutel inzat. De deur sloot en de sleutel zat er niet in! Ik zonder slippers, geen telefoon, niks, stond daar…Vervolgens naar haar huis gelopen op blote voetjes, door veel mensen nagekeken, een internet café gezocht voor het nr van Fernanda en gelachen om de lekkere actie die ik had gemaakt. Slippers van haar aangetrokken en naar het orquesta voadora gegaan. Dit was GEWELDIG! Lekker ‘Hollands’ in een park, wat ze hier bijna nooit doen. Zitten in het gras en toen de band ging spelen de hele avond gedanst op deze funky jazzy sambamusica. Ik kwam nog een paar vrienden tegen en was op en top feliz! Hoe een dag ineens weer allerlei leuke, gekke wendingen kan krijgen. Vervolgens Fernanda gebeld of ze thuis was en met een lekker gevoel richting huis gelopen.
Verder ben ik al verbrand in die 2 uurtjes dat ik even op het strand lag. Ja mensen strand, je weet wel, bikini, zand, warm, zon, boekje en de zeeeeeee…
En ik ben lekker cultureel, een aantal musea gaan bezoeken en een beetje door de stad slenteren en alles weer opnieuw in me opnemen.
Ik heb ineens alle tijd, heb nl besloten dat ik eerst wel een vakantie heb verdiend en ook om even weer alles tot me te nemen en dichter bij mezelf te komen. Wat aan de ene kant heerlijk aanvoelt en me alle vrijheid geeft. Maar waar ik wel af en toe, die drive heb van, ik moet wat doen! Maar goed om dit even los te laten. Lekker ongepland en zien wat er op je pad komt. Ik voel ook weer de vrijheid om lekker te gaan tekenen, schilderen en me weer helemaal in de creativiteit onder te dompelen.
Verder kwam het slechte nieuws over de modderslides en overstromingen laat bij mij binnen, geen tv enzo. Het is behoorlijk heftig wat er is gebeurt, inmiddels al ruim 600 doden. Ik wilde kijken of ik er niet een paar dagen naar toe kon om te helpen, maar dit wordt nogal bemoeilijkt door de slechte wegen. Dus ben ik vandaag met Tatiana, (van zondag) naar het Rode kruis gegaan. Waar enorm veel vrijwilligers alle kleding, medicatie, voedsel etc aan het inzamelen waren en waar de hele dag alles werd gescheiden en vervolgens met vrachtwagens werd vervoerd naar de getroffen gebieden. Het voelde super goed om hierbij aanwezig te zijn en te helpen, iedere keer wanneer er weer een vrachtwagen het terrein verliet, was er een groot gejuich en klappende menigte!
Nou ik laat het maar weer even hierbij, ate mais!
Estou no Rio! 2011!
OI!
Estou no RIO!
De vlucht is goed verlopen, had vergeleken met vorig jaar een luxe versie van TAM. Toen moesten we het nog doen met een jaren 60 film en nu had ik mijn eigen televisie met allerlei mogelijkheden.
In Rio aangekomen, moest ik eerst een kleine boete betalen van een paar dagen die ik afgelopen jaar langer was gebleven, dit duurde best lang, waarbij ik toch een klein beetje de zenuwen kreeg of ze niet moeilijk zouden gaan doen. Maar de jongeman was zeer behulpzaam en was zelfs ook in Nederland geweest, dus na dit te hebben betaald kon ik mijn koffers pakken. Waar overigens vele medepassagiers nog aan het wachten waren op hun koffers en ik mijn koffers als enige nog op de band zag rondgaan en dus gelijk naar buiten kon, lucky me!
Daar stond Carlos me op te wachten, zonder dreads! Deze had ie met tranen moeten afknippen omdat ie een tijdje geleden met z’n auto in een overstroomde weg terecht was gekomen, waardoor de weg en rivier één waren geworden en zijn hele coup één grote modderzooi was geworden wat ie er niet meer uitkreeg. Het was leuk om hem weer te zien, ook het gevoel dat ik hier nu ook mensen heb die er zijn als je terugkomt.
Na een autorit door het nog altijd drukke Rio, waarbij auto’s langs en voor je heen flitsen, de bekende geuren uit de favelas, een kapotte auto midden op de snelweg waarbij iedereen heel relaxed hun dingen aan het regelen waren, de glooiende bergen en nog veel meer dingen die me allemaal heel bekend zijn, maar nog niet helemaal zo aanvoelde.
In de straat van Fernanda d’r appartement hoorde ik ineens iemand mijn naam roepen, en ja, er zijn hier zoveel mensen die Maria heten, maar dit was toch echt Fernanda! Ik had zonder te weten het verkeerde nr genoteerd, dus was goed dat we haar bij toeval zagen.
Bij haar lekker even bij gekletst en samen gegeten. Vervolgens moesten zij allebei werken en ben ik even alles op orde gaan maken en richting een mooi parkje in Catete gegaan. Onderweg in de straat zag ik een aantal koffers en tassen die open waren gehaald, en dacht, oja dit is ook Rio.
In het parkje met een boekje en even genieten van alles om me heen. Een oude vent wilde graag met me praten en me meenemen naar de bioscoop maar had hem maar netjes verteld dat ik even tijd voor mezelf wilde en geen zin had in gezelschap. Waarbij hij de boodschap gelukkig snel begreep.
’S Avonds ben ik samen met Fernanda naar de welbekende trappen van Selaron gegaan (waar ik hiervoor woonde) zij zou daar met een aantal mensen gaan oefenen voor hun bloco voor het aankomende carnaval. Daar aangekomen kwam ik gelijk al bekenden tegen, wat toch wel echt super leuk was! Op de trap werd het steeds drukker en gezelliger. Lekker muziek maken, meezingen, dansen, af en toe nog meer bekenden tegenkomen en heerlijk opgaan in de spontane muzikale vibe.
En vervolgens, na een opfrissende douche, met een lekker gevoel in mijn bedje gedoken.
Ik zal snel een mobiel hier aanschaffen zodat ik gewoon normaal bereikbaar ben en jullie me echt missen, kunnen bellen ;). Helaas heb ik ook op dit moment geen internet, maar gaat goed komen!
Ate mais! Beijos!
Abonneren op:
Posts (Atom)