Door een onverwachtse ontmoeting met Roberto (projectleider van de straatkinderen) afgelopen weekend, ben ik gister met hem mee geweest naar de jeugdgevangenis. Hij houdt hier iedere dinsdag een evangelische bijeenkomst. En hij is de enige hier, buiten de ouders om, die de jongeren mag bezoeken, steun geeft, samen zingt en gesprekken over de zin van het leven met hen voert. Het was een iets kleinere groep dan normaal, ongeveer 50 jongens. Dit omdat de grond helemaal natgeregend was en we dicht op elkaar op het podium moesten zitten. Dit creëerde tevens een intiemere band, vooral toen ik mijn verhaal ging vertellen, kwamen ze dichterbij omdat de microfoon vreemde kuren vertoonde.
In deze gevangenis zitten op het moment 280 jongens, terwijl de capaciteit 150 man is. Dit betekend een grote overbezetting, dus nog meer jongens in een cel en minder goede omstandigheden. Zomers is het hier één grote oven, vanwege de daken die de ruimte extra doen verwarmen en van bedden kan je ook niet echt spreken. Er zitten hier jongens van kleine berovingen, drugshandel of die iemand hebben vermoord.
Als zij de gevangenis betreden wordt hen gevraagd tot welke bende zij behoren en worden ze bij deze groep geplaatst. Sommigen van hen behoren helemaal niet tot een bende, maar zij moeten zich toch ergens aansluiten. Vaak wordt er dan gekeken in welke favela zij wonen en welke bende daar heerst. Dit heeft als gevolg dat zij nu dus tot deze bende behoren en zij bij het verlaten van de gevangenis minder vrijheid hebben. In deze gevangenis mogen zij hoogstens 45 dagen zitten, maar vanwege de bureaucratie vertraagd het proces en zitten sommigen hier veel langer.
Een paar jongens werden met nummer opgeroepen, wat betekend dat één van hun ouders hen op was komen zoeken. En zij verlieten de bijeenkomst.
Roberto had toevallig een speech wat goed op mijn verhaal aansloot. Het enige verschil was dat hij god er erg bij betrok en ik het meer vanuit de eigen persoon benaderde. Zo vertelde ik over een situatie die zich vorig jaar voordeed met 2 straatjongens. Waarbij één ons heel agressief benaderde en de ander een leuk gesprek aan ging. De jongen, met de agressieve houding showde zelfs een mes, maar het was druk op de markt en wij gaven niet het gevraagde wat ie wilde. Met deze andere jongen deelde ik mijn eten en hadden we een leuk gesprek. Vervolgens kwam de jongen van het mes weer dichterbij, alsof hij toenadering zocht.. Dus ik vroeg hem toen of hij zag wat voor een verschil er was in hoe wij met deze jongen omgingen en hoe wij hem benaderden vanwege zijn houding. Deze jongen benaderde ons met respect, open en met liefde. Kortom alles wat je geeft, krijg je ook terug. Wel met het begrip dat hij zijn leven misschien zonder veel liefde en veel moeilijkheden heeft doorstaan tot nu toe. Maar dat je uiteindelijk verantwoordelijkheid draagt voor je eigen leven. Je kan boos zijn, mensen ook slecht behandelen, omdat zij dit ook met jou doen, maar uiteindelijk leef jij dit leven en wordt je hier niet veel blijer van.
Dit was in het kort de boodschap die ik hen vertelde, waarna ik een groot applaus kreeg, hihi.. Vervolgens gingen ze me nog wat vragen stellen en heb ik zelfs lang zal ze leven gezongen, hieperdepiep hoeraaaa!!
Dus dit was een intense ontmoeting, vervolgens ging ik met hem mee naar het project met de straatkinderen. Onderweg vertelde hij dat het project op dit moment echt in een grote financiële crisis zit. De Italiaanse organisatie is gestopt vanwege de crisis en Petrobras heeft ook geld ingehouden. Terwijl het project vorig jaar gegroeid is met een nachtopvang, moeten zij er nu extra hard voor vechten om het project staande te houden. Dus als er mensen zijn met ideeën om geld in te zamelen of zelf acties op willen zetten, het kan hier goed gebruikt worden! Zondag wordt er een feijoada (bonenschotel) georganiseerd om geld in te zamelen.
Verder op het project hebben we getekend en reken- en taaloefeningen gedaan. Er waren helaas niet veel kinderen. Mede omdat zij vanwege de bezuinigingen de kinderen wel op kunnen halen maar niet wegbrengen. En een jongen die ik kende van vorig jaar en bij de nachtopvang zit, heeft nu een baantje vlakbij het project, dus was super trots op hem!
Vervolgens thuis, heb ik gezellig met Raul en een Spaanse vriend van hem, die eergister zijn aangekomen, in alle rust tortilla gegeten.
Ate mais!
