Een berichtje uit het zonnige en blije Rio..

Vorig weekend was ik naar Ilha grande geweest! Dit was niet geheel zonnig maar wel weer heerlijk ontspannen. Het ligt ongeveer 3u rijden van Rio en vervolgens moet je nog 1 ½u met de boot. Overdag hebben we daar een beetje gechilled en een leuk boottochtje gemaakt langs mooie eilandjes, helderblauw water en vele visjes. Helaas konden we hier maar voor 2 daagjes van genieten en begon onze laatste week bij AMAR!

We gaan wisselen met de andere groep en dus hebben we helaas afscheid moeten nemen van de mensen en kinderen bij AMAR…

Het is echt veel te snel gegaan en hebben het gevoel dat we nu net goed bezig zijn en het ritme hebben te pakken. Maar aan alles komt een einde… en dit wilden we even feestelijk afronden!

Zo hadden we maandag nog gewoon lesgegeven, dit onder onze welbekende guarda-chuva, oftewel de paraplu. We hebben met de kinderen een poging gedaan om het nummer under my umbrella te zingen. Dit zongen ze allemaal vol overtuiging mee, alleen niet geheel in het Engels.. Dit was toch nog iets te hoog gegrepen, maar we hebben gedanst onder de parapluutjes en dit was wel weer erg lachwekkend.

Dinsdag hebben we afscheid genomen van de mensen bij Duque de Caxias. We zijn met de hele groep hierheen gegaan en hebben gezamenlijk armbandjes gemaakt in de kleuren van de Nederlandse vlag. Ook hadden we voor iedere locatie een collage met foto’s gemaakt en heb ik een interactief ganzenbordspel in elkaar gezet met foto’s van ons op alle locaties. Hier waren ze heel blij mee! En ze hadden voor ons ook nog hele leuke cadeautjes. Zo kregen we allemaal zelfgemaakte armbandjes, en ja, ook eentje met de kleuren van Brazil! En ze hadden nog een kleine vriendschapskit gegeven met allerlei kleine symbolische dingetjes. Echt zo lief! Ze hadden er echt veel werk van gemaakt!

Een jongetje had ook nog speciaal een briefje voor mij geschreven dat hij me veel geluk toe wenste en het erg leuk vond dat we hun les hadden gegeven. De kleine gebaren zijn je toch wel het meest dierbaar…

Woensdag hebben we afscheid genomen bij Pao com Banana. Dit is een cursus die jongeren opleidt tot kok of serveerster. Wij hebben ze hier in de laatste paar weken Engelse les gegeven.

We zijn appeltaart gaan maken met ze. Dit was echt supergoed gelukt, ze hadden het nog nooit gegeten en vonden het erg lekker!

Donderdag hebben we bij de kinderen van Dom Helder afscheid genomen. We hebben typisch Nederlandse molentjes met ze gemaakt en daar een paar lekkere snoepjes ingedaan. Ook veel kindjes kwamen naar ons toe dat ze niet wilden dat we weggingen. Ondanks dat ze soms niet te houden waren, hebben ze onze lessen gelukkig wel erg leuk gevonden.

En vrijdag hebben we afgesloten bij de straatkinderen. We hadden heel veel leuke ideeën gepland om te gaan doen, maar dit was niet geheel begrepen. Hier waren we wel een beetje teleurgesteld in. Uiteindelijk hebben we er ’s middags nog wel een feestje van gemaakt met muziek, confetti, schmink, gekke oranje brillen en snorretjes!

Later op de middag hadden we met alle werknemers van Amar een evaluatie. Iedereen moest iets zeggen over ons als groep en uiteindelijk moesten wij ook onze visie en gedachtes uitwisselen over de verschillende projecten. Ze zeiden dat ze het in het begin wel echt moeilijk vonden om met ons goed te communiceren, maar dat we de Portugese taal nu veel beter onder de knie hebben en dat het daardoor veel beter gaat. Ze vonden ons erg enthousiast, ondernemend en onze creatieve wijze van lesgeven was vernieuwend voor hen.

Uiteindelijk hebben we het afgesloten met een hapje en drankje en kwamen er onverwachts nog een paar kinderen met cadeautjes, zingend de ruimte binnen!

We waren best wel een beetje trots op ons zelf en vooral dat we uiteindelijk zo goed met elkaar een team vormen! Dit was niet altijd rozengeur en maneschijn, maar we zijn wel echt goed naar elkaar toegegroeid.

Dus met een goed voldaan gevoel gaan we volgende week beginnen bij CEASM. Het is nog wel een beetje onduidelijk wat we hier gaan ondernemen. Bij de andere groep is het niet zo gegaan als dat het zou moeten gaan, dus ik hoop dat wij hier meer uit kunnen gaan halen!

We zijn deze week druk bezig met de evaluatie, dus ik hou jullie op de hoogte van het nieuwe project!

Aangrijpend...

Het heeft eventjes geduurd, maar heb een gaatje gevonden om iets te schrijven..
De afgelopen weken zijn erg snel voorbij gegaan, ik heb enorm veel leuke dingen meegemaakt, maar ook weer verhalen en dingen meegemaakt waar ik ontroerd van ben geraakt…
Het weekendje in de bergen was zeer ontspannen, totale rust, enorm veel sterren aan de hemel, een flinke wandeltocht met als verassing een oranje waterval en heerlijke Braziliaanse barbecues.. Roberto (één van de oprichters van AMAR) woont hier in het weekend, ieder weekend komen zijn 2 toekomstige adoptiekindjes ook over de vloer (dit is nog in proces). Het was een erg gezellig en rustgevend weekend en was weer helemaal opgeladen om les te geven.

De afgelopen weken met les geven gingen razendsnel voorbij.. Hebben leuke lessen voorbereid, zo hebben we de Engelse les gegeven over het dierenrijk, menselijk lichaam en allerlei andere belangrijke woordjes. Dit door middel van uitbeelden, quiz, tekeningen en woorden op het lichaamsdeel plakken. Deze week hebben we vooral veel danslessen gegeven. Dit vonden de kids enorm leuk! Hebben ook erg gelachen om de verschillende dansjes die hieruit voort kwamen. Ze dansten soepeltjes alles mee en waren wel even iets leniger dan dat ik ben.

En afgelopen weekend ben ik naar Paraty gegaan, dit was muito legal! Ook weer een weekend volop in de natuur, rust, watervallen, (waar je zelfs van af kan glijden en onder kon zitten!) onbewoonde eilandjes, helderblauw water, een pittoresk stadje met live muziek iedere avond en vooral geen drukte, veel mensen en het gevoel dat je de hele tijd op moet letten…

Verder zijn we vrijdag naar Padre severino geweest, een jeugdopvang voor kinderen die een delict hebben gepleegd. Dit was heel dubbel allemaal en ik was er ook wel even behoorlijk van ondersteboven.

Iedere week gaan er een aantal mensen van AMAR onder het mom van een evangelische bijeenkomst naar toe, deze dag was heel speciaal omdat Renato Sorisa, beroemde sambista, kwam optreden. Hij ging de jongeren zijn levensverhaal vertellen en dit was echt super mooi hoe hij dit deed!

Hij heeft ook heel lang op straat geleefd en een tijdje in de gevangenis gezeten, vervolgens is hij als schoonmaker bij de Sambodromo gaan werken. Hier is hij ontdekt met zijn danstalenten en nu is hij beroemd in heel Brazilië!

We hebben met de jongens samba staan dansen en er was voor even een hele losse sfeer. Op een gegeven moment zag ik die ene jongen waar ik in het begin ook over heb geschreven. Hij was een aantal keren bij AMAR geweest en hij trok erg naar me toe. Maar na een paar weken zag ik hem helaas niet meer.. Ik had geen idee waar hij uithing en hoopte dat het goed met hem ging. Wel is het vrij normaal dat kinderen komen en gaan. En nu zag ik hem ineens daar… Hij had iemand overvallen.

Het voelt als een harde klap in je gezicht, wat heeft hem hiertoe gedwongen?, waarom? En wat doet het nu met hem?

Zo gek om hem daar te zien. Ik wilde graag met hem praten maar daar was geen mogelijkheid voor. Ik ga hem nu schrijven, om hem te laten weten dat er mensen zijn die aan hem denken.

Het was heel dubbel om daar te zijn, er gaan namelijk veel slechte verhalen de ronde over deze gevangenis. En nu werd er een soort schijn opgehouden. Ze vertelden dat de jongens hier les krijgen en een vak kunnen volgen, maar het blijkt helemaal niet zo te zijn. Ze slapen met vele in een donkere cel zonder verlichting, onder een dak wat de warmte vasthoudt en op bedden wat je geen bed kunt noemen. Ook hebben de bendes de overmacht en is het niet makkelijk om hier buiten te blijven.

Dus ik hoop hem met mijn brieven een beetje steun te kunnen geven.

Verder was er nog een aangrijpend verhaal van een jongen die ook bij AMAR werkte. Hij heeft lang op straat gewoond, was aan de drugs en was nu inmiddels ruim een jaar hier mee gestopt. Hij woonde in een huis van de regering, waar ze erg streng zijn. Hij is hier een paar keer te laat gekomen –door bepaalde omstandigheden- en is eruit gezet. Hij kon niet bij zijn familie terecht, vader die verslaafd is, weinig geld en bij zijn zus kon hij ook niet terecht vanwege haar vriend die het niet wilde. Hij leeft nu weer op straat en is weer behoorlijk aan de crack. Anouk (een meisje van onze groep) is hem al een paar dagen gaan zoeken en hopelijk gaan ze hem morgen zien. Een aantal van Amar hebben ook al geprobeerd contact te zoeken, maar hij wilde dit niet.

Maar gelukkig zijn er ook weer optimistische verhalen! Zo is er een jongen die nu inmiddels bij zijn ouders woont en weer naar school gaat. Dus laat ik eindigen met dit optimistische puntje en hopen dat er nog meerdere mogen volgen!

Een heeeeeeeele dikke koes!