Een week weer vol van nieuwe indrukken.. We kruipen beetje bij beetje dieper in de wereld van de straatkinderen. Het is confronterend en bepaalde situaties grijpen me erg aan.
Zo hadden we gister onze presentatie gegeven (in het Portugees!!) van onze ideeën voor de aankomende weken. Hier werd erg enthousiast op gereageerd en we hebben nu ook super veel zin om dit te gaan doen! Maar vóór de presentatie kregen we een verhaal van een jongen te horen waar wij de afgelopen weken ook mee hadden doorgebracht. Deze jongen gaf aan dat hij helemaal met de drugs wilde stoppen, niet meer op de straat wilde leven en weer met een schone lei wilde beginnen. De man van de organisatie nam hem voor een nacht in huis om vervolgens de dag erna naar zijn familie te gaan. Zijn ouders waren allebei zwaar aan de drugs, en de rest van de familie wilde hem ook niet in huis nemen of waren ook aan de drugs.
Kan je je voorstellen dat je bij je eigen familie niet meer welkom bent?
Vervolgens kwamen ze bij het project aan en zei hij dat hij terug ging naar het leven op straat. Echt zo’n harde werkelijkheid, vooral omdat je deze jongen nu ook kent is het veel sterker voelbaar…
Zo heeft ieder kind zijn eigen verhaal en is het soms zó hartverscheurend.
Maar daarentegen zijn er ook positieve verhalen en misschien komt deze jongen na een tijdje ook wel weer terug..
Zo zijn er ook 2 jongens die hier iedere dag zijn. Eén van hen woont alweer thuis bij zijn ouders, laatst heb ik zijn moeder en één van zijn broertjes ontmoet. Af en toe krijgen ze een voedselpakket mee naar huis en hij gaat, als het goed blijft gaan over 2 weken (zo ver als ik het begreep, in het Portugees blijft het soms lastig) weer naar de publieke school.
Die andere jongen houdt heel erg veel van tekenen en is hier ook super gedreven in. Dit is echt goed om te zien!
Gister was het héél rustig, er waren in totaal maar 5 kinderen, dit vanwege het mooie weer en de meeste een duik in de verfrissende zee maken. (ja mensen, het is hier nog steeds erg warm!) Wel hebben we enorm gelachen om allemaal gekke dingetjes/spelletjes die we vroeger allemaal deden.
Op de terugweg in de bus kwamen we één van de meisjes tegen die ook wel vaak op het project komt. Ze herkende ons en was een beetje grapjes aan het uithalen. Zo vroeg ze aan de man die naast mij zat of ik zijn vrouw was! Vervolgens zat ze hartjes in de lucht te schrijven en babbelde ze er op los, (maar helaas kon ik lang niet alles verstaan) wat resulteerde in een telefoonnummer van Roberto!
Ik ben nog meegegaan met een team naar het busstation Rodoviaria. Hier zag je veel mensen die op straat lagen te slapen, vaak in armoedige omstandigheden met wonden op hun lichaam waar je niet echt blij van wordt, ik zal niet verder in details treden.
Eén jongen die onder een viaduct lag, kenden zij vanaf zijn elfde. Hij was nu inmiddels 18 jaar, had al dagen bijna niks gegeten (was superdun) en zijn leven bestaat nu uit slapen en drugs. Dan schiet er wel door je heen; “hoelang zal zijn lichaam dit nog volhouden?
Het project is er voor kinderen tot en met 16 jaar, we konden uiteindelijk weinig kinderen meenemen. Het is vreemd om daar ook onderscheid in te maken. Echt harde confrontaties, met blijkbaar niet meer te redden kinderen.
Deze week ging al veel dieper dan de eerste week. De kinderen waren af en toe best agressief. Terwijl ik daar eerst een vrij positief beeld over had.
Op sommige dagen sliepen er veel en lagen ze zo uren op de stenen vloer te slapen. Ook waren er een aantal dagen heel weinig kinderen en soms hoop je dat een bepaald iemand er de volgende dag weer is en dan blijkt dat toch niet te zijn en zie je hem liggen op straat.
Maar boven alles hebben we veel lol en gekkigheid.
Verder heb ik de afgelopen week vrij rustig aan gedaan. Onze maandag en woensdagavond zijn zowizo gevuld met Portugese les, waarvan ik er deze week eentje van heb geskipt. Het was me allemaal even teveel en ben naar een supermooi uitzichtpunt hier vlakbij geweest en heb mezelf goed verwend met een brownie met aardbeienijs!
En de afgelopen avonden en zelfs vandaag stonden weer geheel in het teken van de samba. De carnaval is in aantocht, dus elke avond/dag gaan de mensen hier helemaal los op deze opzwepende muziek. Vandaag zijn we naar de favela Mare gegaan en dit was helemaal te gek! We moesten wel opgehaald worden, omdat je hier toch echt wel moet oppassen in bepaalde delen. Maar het feestje ging helemaal los! En ik heb op een wagen gestaan! Jajaja, het is me gelukt, dan wel niet met carnaval en geen pakje aan, maar toch…
De mensen stonden helemaal verbaast van zoveel buitenlanders, maar we werden er volop in opgenomen en heb ontzettend veel met mn billen staan schudden! Ik zal jullie wat laten zien als ik terug ben!
Maar het is de hoogste tijd om mijn bedje in te duiken, dat dansen in de brandende zon is leuk, maar zelfs ik(!!!) ben vermoeid.
Een heeeeeeeele dikke knuffel uit Rio!